Nu ik mijn baan had opgezegd voelde ik een enorme opluchting. Er viel echt een last van mijn schouders! Ik besefte pas hoe hoog het mij zat nadat de kogel door de kerk was. De waarheid is dat ik tijdens die 12 jaar al eerder momenten heb gehad, waarbij ik eraan dacht om mijn baan op te zeggen. Ik had alleen nog niet eerder zo doorgezet als nu…
Het opzeggen van mijn baan voelde dan ook heel dubbel. Hoewel ik heel erg blij voor mezelf was met mijn persoonlijke keuze wist ik dat ik diezelfde keuze betekende dat ik afscheid nam van een hele club mensen die mij aan het hart lagen. Ik heb natuurlijk niet voor niks 12 jaar bij hetzelfde bedrijf gewerkt. Ik heb er hele mooie tijden gekend en ben er echt letterlijk opgegroeid en volwassen geworden. Van elk weekend rollend (lees helemaal naar de kl**ten) naar mijn huisje ben ik veranderd in een vrouw met een grote mensen huis in een dorp nabij Amsterdam. Mijn baan opzeggen betekende dan ook echt het einde van een tijdperk. Het einde van een zeer bepalende fase in mijn leven. Het was dus echt geen gemakkelijke keuze.
Ondanks dat de keuze moeilijk was wist ik al voordat ik het aanbod kreeg om mijn eigen vestiging te openen dat de koek voor mij op was. Ik was regelmatig te vinden op verschillende banensites en onderzocht welke mogelijkheden er voor mij lagen buiten het bedrijf. Ik ben daar tijdens het gesprek van het aanbod zelfs open en eerlijk over geweest richting mijn (toenmalige) leidinggevende. Ik moest dan ook echt even de tijd nemen om over het aanbod na te denken. Ik heb er thuis een gesprek over gehad, maar ook met familie en vrienden. Na die gesprekken ben ik afgeweken van mijn eigen gevoel en meegegaan in alle goedbedoelde adviezen. Ik vertelde mezelf dat een interne switch kon zorgen voor een opleving en hernieuwde energie. Ik besloot om mijn eigen vestiging te openen.
Daar was ik dan: met 2 redelijk grote vestigingen (Utrecht en Rotterdam) met goede resultaten op beide locaties en ondertussen zoekende naar een collega die het stokje in Rotterdam van me over kon nemen. Ik was aan het knallen met mijn dagelijkse werkzaamheden. Ik vloog van hot naar her en was continue on the go. Ik dompelde mijzelf helemaal onder in mijn nieuwe rol. En ik genoot van de goede resultaten. Terugkijkend weet ik dat ik het mezelf zo druk maakte om niet stil te hoeven staan bij wat ik gevoelsmatig al wist…
Ik wist al dat ik wilde stoppen bij het bedrijf. Ik wist al dat ik voor mezelf geen toekomst meer daar zag en ik negeerde compleet alle signalen. Ik luisterde niet naar mezelf en liet mij overtuigen door invloeden van buitenaf. Pas op het moment dat ik vanwege de eerste Covid-19 lockdown gedwongen werd om stil te staan kon ik de tijd nemen om echt te voelen en bij mezelf na te gaan wat belangrijk voor mij was. Het spreekwoordelijk mes van de pandemie snijdt voor mij dan ook aan 2 kanten. Ik weet (uit eigen ervaring) hoe ellendig deze ziekte kan zijn (ik ben er zelf letterlijk doodziek van geweest). En toch ben ik ook heel dankbaar voor deze pandemie, omdat ik erdoor heb kunnen beseffen dat ik mijn intuïtie totaal heb genegeerd.
Het feit is dat ik intern zo overhoop lag met mezelf dat ik niet in staat was om goed naar mezelf te luisteren. En ja ik weet dat Covid-19 echt ellendig is, maar voor mij voelt het ook als een blessing in disguise. Ik heb de balans op kunnen maken en kunnen onderzoeken wat er nodig is om mijn intuïtie voor mij te laten werken. Zo heb ik 7 strategieën ontwikkeld die bij dat proces geholpen hebben. Benieuwd naar die strategieën? Klik hier om mijn 7 strategieën te lezen.
Liefs,
Mendy
Reactie plaatsen
Reacties