Ruim een jaar geleden heb ik besloten om uit loondienst te gaan en uiteindelijk voor mezelf te beginnen. Let op: ten tijde dat ik die keus maakte had ik geen plan, geen idee van wat ik nou echt ging doen, of hoe ik het allemaal ging doen. Ik had alleen het sterke gevoel dat ik uit loondienst moest en voor mezelf een weg kon banen.
De keus om na 12 jaar te stoppen was geen makkelijke keus. Sowieso is 12 jaar niet niks. En daar kwam bij dat ik net de kans had gekregen om mijn eigen vestiging te openen. Mijn eigen vestiging met een team dat ik volledig zelf had samengesteld en dat op een mooie locatie in Utrecht. Mijn vestiging bestond nog niet lang, maar we begonnen direct goed en behaalden onze targets. Ik kon mijn geluk niet op! Echter toen de corona uitbraak Nederland bereikte stopte alles van het een op het andere moment en moest ik met veel pijn in mijn hart uiteindelijk mijn team laten gaan.
Zelf had ik een vaste baan en kon ik binnen de organisatie wel weer iets anders doen. Iets anders betekende een functie met behoud van salaris en dezelfde voorwaarden (auto, telefoon laptop etc.), maar tegelijkertijd betekende het ook minder uitdaging. Door mijn eigen vestiging gerund te hebben wist ik dat ik geen genoegen meer kon nemen met minder. Geld was namelijk niet mijn hoofd motivator. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind geld echt wel belangrijk, maar ten opzichte van mijn werk was het niet het meest belangrijk voor mij.
Ik hecht veel waarde aan opstaan met een doel en enthousiast zijn om weer aan het werk te mogen. Een stap terug maakte dat niet in mij los. Ik wist namelijk dat ik in staat ben tot zoveel meer. Dat had ik immers al aan mezelf bewezen (super resultaten met een zelf samengesteld team in korte tijd). Alles in mij protesteerde daardoor enorm tegen het idee om weer een stap terug te doen. Ondanks het protest dat ik direct voelde heb ik toch een maand lang geprobeerd om een “teamplayer” te zijn en mee te gaan in de flow. Achteraf ben ik blij dat ik dat gedaan heb, want het bevestigde mijn eerste gevoel enorm. Dit wou ik echt niet meer!
Nu het voor mij heel duidelijk was dat ik echt niet meer happy werd van mijn baan heb ik het gesprek erover met mijn partner gevoerd. Begrijpelijkerwijs had mijn partner zijn zorgen, want ik had de zekerheid van een baan in een tijd waarin de hele wereld op zijn kop stond. Daar kwam bij dat hij net zijn baan kwijt was, dus mijn timing maakte alles extra spannend. Ondanks al die feiten besloot hij mij te steunen in mijn beslissing en kon ik met een gerust(er) hart mijn baan opzeggen.
Daar stond ik dan, zonder baan en zonder idee van wat ik nu wel wou doen met mijn leven. En gek genoeg maakte die onzekerheid mij niet bang. Het gaf mij juist enorm veel rust dat ik voor mezelf gekozen had en mezelf de kans had gegeven om aan een nieuw hoofdstuk (of beter gezegd een nieuw boek) te beginnen…
Liefs,
Mendy
Reactie plaatsen
Reacties